Umudum var

Bilmediğim kişiler tarafından hayatımın orta yerine bomba düşüyor her seferinde ya kolum kopuyor yada bacağım her seferinde organlarım vücudumu terk etme planları düzenliyorlar. Beni yalnız bırakarak siktir olup gitmeyi tercih ediyorlar.
Hayatımın orta yerine bilmediğim insanlar tarafından mezarımda ayin düzenliyorlar, incil okuyorlar, ben müslüman bir genç değil miyim? Neden incil; isa beni hiç mi hiç tanımıyor ki;
Tanrıda öyle ben tanrının oğlu değilim,
Kopan parçalarımın üzerine yeni bir parça ekliyorlar, Bu kez ağır ve kurtulması zor bir parça, bu kez diyorum   çünkü kalbim kırıldı ve yıllardır düzelmiyor.

Düzelmemesinin nedeni hayatıma aldığım kadın yüzünden en çok o aldı büyük payı o yedi organlarımı sökerken anestezi uygulanmıştı hareket edemiyordum ama ne yapmak istediğini görebiliyordum, Duyuyordum ama konuşamıyordum, susuyordum sadece susmak geldi aklıma sadece kana kana susmak ve bir daha hiç kimseyle konuşmamak, Sonra parmak uçlarım acımaya başladı. Sanki parmaklarımı biri kesmişti ve canım yanıyordu artık.
Bir gece yarısı bunu şikayet etmek adına tanrıya gittim ama karşılaştığım durum hiç mi hiç iyi değildi. Tanrı insanları terk etmişti çekip gitmişti kıyamet koptu o gün benim için tanrı diye dua ettiğim yok olmuştu.
Hayatımın orta yerinden çıkmak için bazı önlemler aldım bende artık kimseyi sevmeyecektim hiç bir kadına ona bağlandığım gibi bağlanmayacaktım ama söylediğim hiç bir şey gerçek olmadı aksine beni daha derinlere itti.
Bir gün düştüğüm o pis kokulu kanalizasyon çukurunu terk etme kararı aldım bunu yapacak gücüm vardı artık burada daha fazla yaşamama neden olan insanların tek tek bileklerini kesecektim eğer bunu yapmazsam iblis beni yanına alır.
İblis benim en iyi dostumdur bana insanları nasıl kötü yola sokabileceğimi o öğretti bende uyguladım ama kimsenin kalbini kırmadım uyguladığım bu eylem karşısında bende cezamı çektim kalbim kırıldı. Kimin canını yakmaya karar verdiysem kalbimin orta yerine bombalar düştü.
Bir gece yarısı bu pislik düşünceleri çöpe atmaya karar verdim bunu yaptım düşüncelerimi bulduğum ilk çöp konteynıra atmaya karar verdim..
Ama hayatımın en büyük hatası orada başladı müziklerle tanıştım, müzik ruhun gıdası dedikleri tek şey insanlara iyi geliyor gibisinden laflar etmek oldu.
Sonra bir gece bu bok çukurundan sıkıldığımı anladım beynimi ve bedenimi tanrıya bıraktıktan sonra ruhumu alıp siktir olup gittim ama tanrı hala ortalıkta yoktu bedenimi ve beynimi kime nasıl emanet ettiğimi bile bilmezken bir gece bedenimle bir sokakta karşılaştık çok yorgundu ve çaresizdi ağlıyordu yanına gitmeye korkmuştum o gece karşılaştığım bedenimle selamlaşmak istedim ama bunu yapamayacak kadar çaresizdim ve bitkindim hayata karşı. Sonra az ileride beynim vardı yerde yatıyordu her yeri kanlar içindeydi kulenin dibinde öylece oturmuş bekliyordu. Galata kulesini bu yüzden sevmedim istiklal caddesini bu yüzden sevmedim, ve oradan çekip gittim
Dayanamıyordum hayatıma giren insanlar benden bir kez daha parça götürmüştü artık çok yorulmuştum. Bir an önce bu cehennem dolu gezegenden kaçıp gitmek istedim ama başaramadım, ellerim ve kollarımı bağlamıştı ruhum...
Hani karşılaştığım o gece işte o gece her şeyi düzeltmek adına kararlar aldım ve bende pis kokulu yerden çıkmaya karar verdim ama bu kez yanımda olan insanlar yoktu ve hepside benden kaçıyorlardı.
Sonra yine kalbim kırıldı, artık dayanamayacağımı anladığım için kendime eroinden imal edilmiş uçan halıya bindim ve siktir olup gittim.
Hayatıma yeniden sıfırdan başlayacaktım bu kez ben kazanacaktım,
Umudum tükenmişken bittiği anda karşıma çıkan ilk insan bana öğretti bunu umudunu kaybetme dedi. Ve hala bir umudum var hayata karşı..