son şiir

Tanrının elinde bulunan
kutsal kitapları yakıyorum
josephine
kalbim kırık
yorgunum
sebastian larsson'un dediği gibi
yada bir filmin baş kahramanı gibi
yazıların hiç bir anlam ifade etmediğini
hatta ve hatta o yazıların bir boka yaramadığını
insanların nankör birer canlı olduğunu
tanrıyı kandırmak için uğraştıklarını
her şeyi ama her şeyi
biliyorum
işte bu yüzden
yalnızlıktan
kurtulup
şeytana sarılıyorum
şeytanın dualarına sığınıyorum
benim evrenim
kalp kırıklığı ile dolu
josephine
josephine kaç git buralardan
seninde kalbini kırarlar
durma git
annemi karanlık duvarların arasında kaybettim
yerde cansız bedeniyle karşılaştığım gün
dehşete düştüm
gözlerimi oydum bu yüzden
kilisenin bahçesinde
gitar çalan bir kız çocuğu ile konuştum
arka bahçede kuşlara yem verdim
artık olması gereken bir şey istiyordum
bir kan aksın
benim kanım aksın
yeryüzünde ne kadar orospu çocuğu varsa hepsini
öldürmek istiyordum
bu yüzden kuşların gözlerini oydum
şizofren biri olduğumu
papaz söyledi
isa'ya dua ederken
isa'nın nasıl da acı çektiğini
aslında
tanrının acı çekmek için
isa'nın bedenine girdiğini
o acıları sadece insanlar görsün diye
rahibe kadın söyledi
rahibe kadına bu yüzden aşık oldum
kalbim kırıldı
kalbimin ortasında bomba atmışlardı çoğu kez
her birinde yaralandım
sonuncu öldürmedi o da yaraladı
beynimi kontrol etmek yerine
ölmeyi seçtim
ölmek ve kurtulmak
gitmek ile kalmak arasında yapılan en büyük saçmalıktı
saçma cümleler için kelime üretmek gibi
ve bilinmeyen duyguların içinde kendini aramak gibi
şairlerin arasında kaybolmak gibi
bu güne kadar uğruna inandığım bütün kadınlar tarafından
kaybedilip yok oldum
kendimi bu yüzden sevmedim
kalbimi kırdım
hiç bir boka yaramadığını öğrendiğim gün çöp kutusunu attım
artık huzur ve kalp kırıklığı olmayan bir evren
yaratmak istiyordum
anlamı olmayan romanların baş kahramanı gibi
hastalıkta
kendini iyileştiren doktor gibi
bu yüzden doktorları ve hastaneleri sevmedim
bu yüzden kalabalık ortamları sevmedim
bu yüzden bir aile olmayı sevmedim
kimi sevmeye kalksam mutlaka üzüntü oluyordu
sonunda bende sevmemem gerektiğini öğrendim
birini bekleyerek geçirdim ömrümü
geldikleri de oldu kimi zaman ama onlarda
diğer insanlar gibi sadece gitmeyi
ve terk etmeyi seçtiler
güven duygusunu
incilin son sayfasında buldum
kuranı bu yüzden okudum
çıkış yolu bulmak için
kendime ilah yarattım
dua ettim işte
artık birinin beni duymasını
ve bu gezegenden kurtarmasını bekledim
kimse gelmedi
yaşadığım hayat unutulmuş bir ruh haliydi
bu yüzden karşı kaldırıma geçip
insanları seyrettim
üzülmemeyi öğrenmek için
cemal süreya ile tanıştım
onun naif ve eşsiz şiirlerini okudum
kadıköy sokaklarında
sonra bir mezarlığa gidip dua ettim
olmayacak duaya her zaman amin dediğim için...