özel başlıklı bir not...

Lemmy…

Kalbim kırılmıştı insanlara karşı kendimi öldürmek istemiştim annemin rahmini terk ettiğim gün kendimi iki kere öldürdüm. Yoktum boş bir gezegenin içinde yoktum bir hiçtim hiç olarak doğmuştum. İnsanların deyimiyle orospu çocuğu olmuştum. Kendimi çoğu kez öldürdüm intiharı tanrımı kaybettiğim gün gerçekleştirdim. Şiirlerimin masamın üzerine koyarak odamda kendimi bıçakladım ruhumu sökemeyince kendime bıçak çektim. Bir şeyler ters gidiyordu hayatımda kendimi kandırmaktan sıkılmıştım yıllardır kendimi kandırarak eylem düzenledim insanlara karşı insanların kalbinin nasıl kırılacağını okuduğum kitaplardan anlamıştım. Kendimi yok ederek başladım önceleyin şarap ve kokain içerek devam ettim. Saatlerin ilerleyen dakikalarında bir şiir yazdım beğenmediğim için üstüne benzin dökerek yaktım o benzini kafamdan aşağı döküp insanların gözleri önünde kendimi yakmak istedim. Ruhum yorulmuştu, kalbim yorulmuştu, kendimi o kadar çok fazla yormuştum ki bunu anlamak için bir papazın yanına gidip kendimi kutsamak istedim. Kutsamak isa olmak çarmıhta yalnız yaşamak daha fazla kimsenin kalbimi kırmasına izin vermeyen melekler olacaktı kendimi öyle inandırmıştım peygamber olunca melekler bana yardım edecek düşüncesiyle kendimi kandırdım. Kendimi kandırmakta ustalaşınca bir seviye atlamak istedim yeni bir müzik ve yeni bir alkol olsun istedim…

Kulağımın içine dolan ses şiddetine daha fazla dayanamayınca kulaklarımı kestim bir polisin karşısında dehşete düşerek yaptım bunu insanları duymak istemiyordum şansıma polis çıktı bende gözlerinin önünde kulaklarımı kestim duyu ile aramda bağları jiletle kesmiştim önce sadece geriye kulaklarım kalmıştı onları da kestikten sonra her şey bitmişti. İnsanların beni tiyatro salonunda kullanmaları canımı yakıyordu kendimi fahişe yada orospu hissetmekten başka bir şey değildi yaşadığım hayat bana bunu göstermişti çünkü. Ruhumu iblise kiralarken canımın yandığını o zaman anlamıştım yoktum bu gezegende kendimi yok etmiştim allahımı yok etmiştim. İnsanlara karşı kalbimin kırıklığı geçecek gibi değildi ben kendimi öldürmeden hiçbir şey geçmeyecekti. Vücudum beni eskisi gibi kabul etmekten sıkılmıştı kollarımda bacaklarımda her yerimde dövmeler vardı.. yattığım kadınların hoşuna gidiyordu onlar o dövmelerde kendilerini yok ediyorlar başka hayallerde gezintiye çıkıyorlardı. Tanrının yüzünü sol kolumun serçe parmağıma kadar devam eden bir çizgi ile çizdirdim. Zor olmuştu ama güzel bir fikir olarak karşımda dikildi.

Kokain kullanmaktan beynimin içinde çok fazla olaylar söz konusu oluyordu kendimi kaybediyordum eskisi gibi değildi hayatım eskiye dönük baktığımda çok fazla kırıklarım söz konusuydu ama büyüdükçe hayatımın kırılmayan hiçbir organı kalmamıştı artık kemiklerim dayanamıyordu çektiğim acıya beynim ölmek için yalvarıyordu. Dayanmam gerektiğini bana en çok kalbim söylüyordu bir yıl bekledin biraz daha bekle demesinden sıkılmıştım beklemek bana göre değildi gelmeyecekti beni bıraktığı terk ettiği perona bir daha asla ama asla uğramayacaktı. Yok olmak istemiyordum özlüyordum seviyordum sevgimi ona göstermek istiyordum ama her seferinde buharlaşıp yok oluyordu tanrıya o yüzden çok kızgındım yok olmasını istemediğim birini yok ediyordu.

Müziklerin bacakları kırıldığı gün şiirlerimin hepsini yaktım. Kendi ruhumu yakar gibi yaptım bunu eroinlerimi camdan attım sadece uçup gitmelerini izledim kuşların göç ettiğine o zaman tanık oldum ve o zaman mutlu olmanın ne demek olduğunu anladım ama mutlu olmak istemiyordum ben mutluluğumu o kişiye emanet etmiştim bakireliğimi, bekaretliğimi, her şeyimi emanet eder gibi emanet etmeyi seçtim yanlış yapmıştım boş bir kutunun içinde yaşamak aptallıktı kandırılmıştım aldatılmıştım parçalanmıştım o yüzden sabaha kadar sigara içtim son sigaramı da Kadıköy’de yaktım sahile karşı birazdan gemiler geçip gidecek bende bir gemiye binmek istiyorum artık o gemide ruhumun olduğunu bilmek ve karşılaşmak istiyorum….