YOL

 ''Derin bir sessizlik kaplamıştı ondört metrekarelik odaya. Yaralar henüz çok tazeydi ruhtaki ve bedendeki yaralar. Bitmek bilmeyen ve sürekli kanayan yaralar. Sürekli her seferinde aynı yeri kanatan insanlar vardı acımadan hep aynı yerden vurdular...''

 Nasılsın? Ben iyi miyim? Değil miyim? Bilmiyorum. İyi olamayacak kadar çok yara biriktirdim sol göğsümde bundan sonra iyi olacağımı hiç düşünmüyorum. İyi olamayacak kadar çok yüküm var omuzlarımda artık.

 Aynalarla aramdaki bağı dün gece kopardım, Jiletle yapmak istemiştim önce ama banyoda bulduğum kullanılmış diş fırçasıyla yaptım, kanırta kanırta yaptım, aynadan dökülen her kum tanesi etrafa yayıldı yere düşen ayna parçaları önce kollarımı kesti sonra ayaklarımı kanattı, her yer kan revan oldu banyoyu kendi kanımla temizledim kendi kanımla duş aldım diyebilirim sizlere.

 Yolda gördüğüm dilenciye hayatımı daha önce kiralamıştım ama kirayı yükseltince işin içinden kalkamadım bir yük daha biriktirdim böylelikle kendime.... Kalkamadım işin içinden anlayacağınız, Nefesin kesildi artık ve Nefes almama imkan vermediler.

 Her seferinde bir son aradım kendime sonu mutsuzlukla biten sonlar beni buldu, Mutluluğun kapısından geçemedim. Mutsuzlukla dost oldum oturup poker masasında iki el oynadık mutsuzluğa kaybettim elimdeki ve yüreğimdeki son kalan mutluluğu da çalıp olay yerinden hızlıca uzaklaştılar. Sokakta öylece kalakaldım. Konuşmayı kestim, kimselerle konuşmak istemedim önceleri sonra kendimle bile konuşmayı bıraktığımı gördüm, Kendimi artık dinlemiyordum. Bitirmek için kendimi o kadar çok uğraştım ki bunu asla ama asla anlayamazsınız.

 Gidebileceğim başka yolum kalmadı. Çıkmaz sokakta kayboldum bir yabancıya rastladım köşeye dönerken beni kandırdı elimde avucumda kalan son umutlarımı da çaldılar sokaklarda öylece kalakaldım. Nefes almaya çalıştıkça, Umut var dedikçe üst üste pişmanlıklarım yere serdi beni nakavt oldum. Bitti dedim ama bitmediğini hep gördüm yaşadıkça daha çok şey göreceksin dediler öyle kandırdılar beni. Üzerime sinen koku iz kokusuydu, sokakların kokusuydu...

 Daha ne kadar acı çekebilirim bilmiyorum, Bilemediğim için sol koluma unutamayacağım bir armağan bırakmak istiyorum. ''Acı var oldukça'' değil ''İnsan var oldukça acılar büyür'' Bitti ama Bitmedi....


Son....