Evet
Nasılsınız?
İyi misiniz?
Çok uzun zaman oldu kabul ediyorum. Neler neler oldu biraz kısa özet geçerek anlatayım sizlere.
Öncelikle aşık oldum yine, garip geldi önce ama kalbimin o kadar kırılganlığına rağmen yine de birini sevebilmesi ilginç açıkçası o kadar kırılmışsın, darmaduman etmişler seni yinede aşık olmaktan asla vazgeçmiyorsun dedim.. kalbime söz geçiremedim.. Hala yinede birilerini sevebilmesi çok garibime gitti ne yalan söyleyeyim. Eskisi gibi değilim mutlu değilim ama mutsuz da değilim. ortasındayım hayatın tam ortasında. Yaşım 27 oldu, yıllardır korktuğum gerçeğimle bundan birkaç ay önce kurtuldum. birilerine hayatımı anlatarak çocukluğumu terk ettim. Çocukluğumu o gece o barda terk ettim ellerini bırakıp o korkunç mahzende bırakarak terk ettim, terk etmek zorunda kaldım, geçmişim beni zaten fazlasıyla yormuştu artık terk etmek zorunda hissettiğim için yaptım bunu. Arkama bile bakmadan çekip gittim. Yaralıydım, o kadar çok yaralıydım ki sokakta gören vahşi bir kurt parçalamak istemez yoluna devam ederdi yaralarımdan dolayı. İlk defa birine hayatımı anlatmak garip geldi, çocukluğumu anlatmak, o karanlık geceyi anlatmak garip geldi, sanki omuzlarımda tonlarca yük vardı ve ben onları omuzlarımdan atmış gibiydim artık. O gece o barda yıllar sonra geçmişteki bir yüzle karşılaşmak dokunmuştu yüreğime, acı patlamasına neden olmuştu, sonra o yüz bir flu gibi yok olmuştu ama geçmişimi aklıma kazınmasına neden olması acı patlamasının zirvesine çıkarmıştı. Anlatılacak çok acı var aslında ama anlatılmayacak kadar da çok yara var. Bitmişti artık o gece, çocukluğumu ilk defa terk edişim beni rahatlatmıştı, kafamı biraz toparlamam zaman aldı hala da toparlamış değilim sonra o çıktı geldi karşıma oturdu anlattı biraz, biraz biraz konuştu, hayattan konuştu, yaşadığımız dünyadan konuştu '' her insan kendi hayatını kendisi çizer '' Evet bundan çok daha kötü şeyler olabilirdi. Hayatın en dibini görmüştüm ya peki daha dip varsa? Diye düşündüm. Belki yaşadığım en dip değildi, Daha dip varsa oraya inebilir oradaki geçmişimle kavgalar edebilirdim ama yorgundum daha fazlası acıdan başka bir şey olmazdı. Kendimi biraz dinledim, hak verdim. Yaşım 27 olmuştu artık. Bir barda son maddeyle uğurlanmak mı? Yoksa hayatımı kendi ellerimle çizmek mi?
Çok fazla insan biriktirdim ama iyisiyle ama kötüsüyle. Her insandan çok fazla şey öğrendim. Hayat zaten başlı başına o kadar boktandı ki? Bu kadar çukurun içinde üzerime çamur bulaştırmadan buralara kadar gelmiş olmam acaba neden diye çok düşündüm bazen. Üzerimde garip bir his var artık. Garip diyorum çünkü bundan sonra daha umutlu bakmayı öğreneceğim hayatı. Hafta sonu adalara gidip özgürce bisiklet sürmek gibi, Sahil kenarında pamuk şeker yemek gibi, Lunaparka gidip özgürce çarpışan arabalara binmek gibi, içimdeki çocuğu öldürmektense onu yaşatabilmek için mutlu ve umutlu olacağım. İnsanlar zaten kötü ve ben o insanlar gibi kötü olmamak için daha fazla savacağım elimdeki son kozları oynamaktansa bırakıp kendi silahlarıyla beni vursunlar daha fazla ne kadar düşebilirim ki bu dipsiz çukura. Yıllar önce düştüğüm o çukurdan yıllar sonra nasıl kalktıysam yeniden kalkarım. Samuel Beckett bir sözünde dediği gibi ''Hep denedin, hep yenildin. Olsun gene dene, gene yenil. Daha iyi yenil'' Daha güzel yenilmek için ve içimde daha sağlam binalar yapabilmek için.
Aşık oldum dedim ya, Evet gerçekten aşık oldum. Kadıköy sokaklarında aşık oldum. Gariptir ki aşık olmayı unutmamışım kalbimin biraz umutlu olması, Kitap evine gidip onun için sevdiğin iki şairin kitabını aldım hediye edebilmek için bunları bu gece saat tam 22:45'de yazıyorum, hediyesini yarın verebilmek için. Barışmak çok zordur ama kendimle barışmaktan başka seçeneğim yoktu çünkü. Kendimle aramda artık bir barış antlaşması var ve her iki tarafta umutsuzluğu bırakıp kendi hayatını yaşamak zorunda olduğu tam altı maddelik bir antlaşma imzaladım bozulmaması adına da son maddeyi değiştirme teklifinde dahi bulunulmaması adına bir madde daha koydum.
Evet bitmedi henüz yeni başlıyoruz çünkü bundan sonra.
Bölüm sonu....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder