Zamanla her şey düzelir dedikleri bu olsa gerek. Düzeliyor artık her şey kabuk bağlayan yaralarım iyileşiyor ağır ve sancılı dönemler artık yavaş yavaş kendini terk ediyor. Ben en çokta bundan korkuyorum işte mutlu olmaktan yani bir insan neden mutlu olmaktan korkar ki acaba, hiç anlam veremiyorum bazen kendime, kendimle olan bitmek bilmeyen savaşımın artık galibi olmak istemiyorum bıraktım her şeyi bütün her şeyi bıraktım bir kenara itmek en iyisidir belkide her şeyi. Gerçekten elimde imkanım olsa yürüyerek ayrılmak isterim bu şehirden ayaklarımın ağrısını hissedene tek yürümek isterim,, böyle bir düşüncem var yürüyerek istanbuldan ayrıldığımı hayal ediyorum da gerçekten çok güzel olur benim için sanırım beş gündür yada daha fazla bir zamandır buralara bir şey yazmak için uğraşıyorum ama olmuyor yazamıyorum artık bazı şeyleri, konuşamıyorum, suskunluğum iyice büyüyor... Garip bir his var içimde açıklayamadığım bir his anlam veremediğim bir his, Denize karşı oturup zamanın geçmesini beklemek gibi bir şey bu, beynimin içinde başka biri varmış gibi sanki,,.
Roman işi biraz hız kazandı diyebilirim hazirana kadar bu sefer ciddi bir kararlılıkla söylüyorum ki bitecek teslim edeceğim yani sonrası ne olur bilmiyorum, Hep iyi şeylerin olması için uğraştım sürekli kırılan bir hayatım oldu.. bazen kırılmaktan çok, yere düşen bir bardak gibi paramparça oldum. her yere saçıldım ve dağıldım. Ben hep iyi bir adam olabilmek için uğraştım kendi dünyamı, kendi inandığım masalımı kendim yaktım sonra hayatıma giren insanlar beni kandırarak onları kendi masalıma davet ettim yanlış yaptığımı anladığım gün inandığım bütün değerlerde o kitabın içinde yandı kül oldu... İnsan bir kere kırılmasın tek bir kere kırılmasın ondan sonra zaten arkası geliyor yani birbirlerini kovalayan sayı gibiler sırada bekleyen insan gibiler öne geçebilmek için birbirlerini iten kişiler gibi eğer şansın varsa çelme takıp düşürebiliyorsun kazandığın sadece zaman başkada eline hiç bir şey geçmiyor....
Benim adım İbrahim bazen ibo diye çağırırlar, 25 yaşındayım hayatımda görmediğim tek bir zulüm dahi kalmadı hepsini bir bir gördüm bir bir yaşadım. Hayatım bir gemi gibidir aslında batan bir gemi gibi, Ömrüm boyunca 3 kadına aşık oldum ve üç kadına deli gibi sevdalandım üçü de kalbimi kırarak terk etti beni,, her seferinde suçu kendimde aradım durdum onlara tek bir suç dahi bulmadım ben seviyordum sadece, yalanda olsa sevilmeyi istedim. Defalarca intihar eylemlerine kalkıştım durdum ve hep başarısız oldum, ölümden ölümün kuyusundan döndüm yusuf gibi kuyulara atıldım, nuh gibi bir gemi inşa edip kaçmayı düşündüğüm zamanlarda oldu ama hiç birinde başarılı olamadım sürekli elime yüzüme bulaştırdım. Arka tarafta çalan bir fon müziği gibi bir hayata sahip oldum sürekli acıklı ve sürekli endişe verici bir hayat, kendimden önce hep başkasına güvenerek geçirdim ömrümü sürekli birilerine güvenmek istedim ve hep güvendiğim kişi ve kişiler tarafından yaralandığımı fark ettim. Tanrı ile aramda ne kadar fark varsa hepsini bir jiletle doğradım acımadım bana, acımayana bende acımamalıydım bir gece yarısı bir köşe başında kendimi gördüğümde aslında acınacak taraf ben olduğumu anladım kendime acıdım ve ağladım. Doktora gittim yatmam gerektiğini yoksa aksi taktirde kafayı yiyeceğimi söyledi yani delireceğimi iddaa etti vazgeçtim aynı babam gibi, nasıl benden vazgeçtiyse bende yatmaktan vazgeçtim kendi kendimi iyileştirdim sağlığıma kavuştum yinede bazı şeyler yarım kaldı. Geceleri ışığın açık olması gibi, kollarımda olan sönmüş sigara izleri gibi yarım kaldı, yarım kaldım. Aşık olmayı seçtim bende önce bir kadına aşık oldum sonra kırıldım, derken bir başka kadına daha aşık oldum yine kırıldım, son dedim bir son olsun dedim yine kırıldım. Kumar masasında sürekli kaybeden taraf ben seçildim, bazen bir tiyatro sahnesi sergiledim hayatımda oynadığım oyunu kimse izlemeye dahi gelmedi hayatım sadece yıkık, dökük bir bina gibiydi deprem olmuş ama yinede her ne olursa olsun ayakta durmaya çalışan bir bina gibiydim ne zaman o bina üstüme çöktü o zaman bende kendi inandığım masaldan uyandım...
Bir müziğin notası gibiyiz aslında birbirlerine kavuşmak için uğraşan birer nota gibi. Bu ömrüm nerdesin yazısı da oradan geliyor ömrümü arıyorum sadece hepsi o kadar...
Benden şimdilik bu kadar
bölüm sonu olarak......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder