son mektup

cehennemimi yakmıştım bir gece yarısı
tanrımın yüzüne attığım jilet izinden kaynaklanan
öfke ve kan
kaderimle oynadığım oyun
beynime son kez git demek istemiştim
geceleri yüreğim kanadığında
öfkeliydim
kendime
anneme
beni doğurduğu için
bok gibi bir gezegene attığı için
kalbim kırık tanrım
bütün insanların kalbi kırık
insanlığın kalbi kırık
çoğul konuştum insanlar dedim
ama en çok benim kalbim kırık
yüreğimde bulunan ateşi söndüremediğim için
kendimle olan savaşı bitiremediğim için
kendimi bir kuyunun dibinde bıraktığım için
yusuf peygamber gibi
ibrahim peygamber gibi ateşlerde yandığım için
isa gibi çarmıha gerildiğim için
muhammed gibi zulüm gördüğüm için
insanlara bu yüzden kızgınım
kendimle olan savaşımın henüz kaçıncı döneminde
olduğumu bile bilmezken
kullanmadığım cümleler için
kızgınım
josephineyi kaybettiğim için
kaybetmenin aslında nasıl bir bok sürüsü olduğunu bildiğim için
tanrım kalbim kırık benim
doksan dakikalık bir maçta bana kırmızı kart göster
oyun dışı kalayım
kitapların arasında kendimi kaybedip yok olayım
kutsal kitapları cehennemin yedinci katında yakayım
ruhumu yakar gibi
ruhsuz biri olarak
sevgisiz ve yitiksiz biri olarak
mektuplarım vardı sevgilim
dün gece ısınmak için yaktım
ruhum üşümüştü
bedenim yoktu






Şizofren Hastanın Son Mektubu  / Şişli / 00:09