Merhabalar, umarım bu sefer gerçekten iyisinizdir. Umarım gönlünüzdeki her şey gerçekleşmiştir. Uzun zaman oldu buralara gelmeyeli ve o kadar çok uzun zaman olmuş ki bir şeyler yazmayalı ben bile özledim yalan yok. Yoktum uzun bir süre, kitap işiyle uğraşıyordum, kısaca özet geçmem gerekirse kitap bitti, yayın evine teslim ettim, artık bundan sonraki iş yayın evinde, tabi ondan önce içime sinmesi adına bir iki yayın evine daha gönderdim birinden cevap gelmedi henüz, diğerinden ise ne hikmetse ertesi gün mail attılar kitabı basmak adına ben kabul etmedim bu seferde, içime sinmeyeceğini düşündüğüm için kabul etmedim, neyse çokta şey yapmamak lazım kitap işinin aslı astarı şimdilik bu kadar, ben bitirdim yayın evine gönderdim gerekli görülürse artık basarlar. Uzun süre yoktum, dediğim gibi düzelmeye başlamadım aksine kötü gidecek ne kadar eylem varsa trafik kazasında yaşadım. Evet, şarampolden aşağıya arabamla hızla çakıldım ama ölmedim ağır yaralarla kurtulduktan sonra komaya kaldırıldım iki hafta hastanede yattıktan sonra ilk başta öldüğümü sanmıştım ama öyle olmadığını çok geçmeden anlayabildim. Acılar biriktirdim iki hafta boyunca, ağır ilaçlar kullandım bakmayın iki hafta dediğime yıllarca ilaç kullandım biri dahi çıkıp iyileştirmedi aksine daha kötü etti. Bir gece uykumdan uyandım kendime kahve yapmak yerine bileklerimi kestim camda bulunan çiçeğimi kendi kanımla suladım ertesi gün soldu. Bir kedi aldım ertesi gün terk etti. Yalnızlıkla sınandım, yetmedi yalnız kaldım, yalnızlığın en dibini gördükten sonra kalbimi ameliyat masasında terk ettim. Terk edilmek başlı başına bir intihar sanırım, düşünsenize birini sevmişsiniz bu kedi, köpek yada aşık olduğunuz herhangi bir adam yada kadın olabilir yada değer verdiğiniz bir eşya dahi olabilir, ertesi gün yok. Sadece üç harf. Yok. Bu kadar basit olmamalı aslında yok olmak yada terk edilmek. Bu güne kadar uğruna kime yada neye inandıysam hep terk edildim, yarı yolda kaldım, birine bağlanmak istediğimde bile korktum terk eder diye. İnsan en çaresiz olduğu zamanlarda bir şeye tutunmak istiyor bende sanırım intihar eylemlerine tutundum ve belkide bu yüzden intiharı hep sevdim. Zaten hepimiz er yada geç bir gün öleceğiz ama öyle ama böyle ben biraz daha erken tarihe alıyorum hepsi o kadar bunu böyle düşünmek lazım.
Burası benim evim gibi ama evden ziyade odam gibi anlatamadıklarımı, konuşamadıklarımı oturup burada konuşuyorum ben yazıyorum o da beni dinliyor sesini çıkarmadan. Uzun süre ne yaptım diyecek olursanız çok şey yaptım sanırım. Önce kayıp olan kişileri buldum yada onlar beni buldu, tatil yaptım, uzun bir süre kafamı dinledim yada dinlemiş numarasını çok iyi yaptım, Antalya'ya gittim, kitabımı bitirdim, üç kere intihara kalkıştım birinde az kalsın başarılı oluyordum son anda kurtarıldım, doğum günümde hediyeler alında en çokta kitap alındı, bol bol kitap okudum, kitaplığımı genişlettim, hayaller kurdum sonra o hayallerimin yandığını gördüm, ağladım ama gerçekten çok ağladım gözlerimde yaşlar bitecek sandım bitmedi kurumadı, aşık oldum, sonra oturup bir kıza hediye paketi hazırladım o hediye paketini o kıza verdim kabul etti, çok sevindiği gibi çok mutlu oldu, ertesi gün benimle konuşmadı ondan sonraki günlerde konuşmamaya devam etti, Veronika'nın bir kız çocuğu oldu çok mutlu oldum çok fazla sevindim, acı çektim yetmedi kalbim kırıldı, kalbimi bağışlama kararı aldım. Sağlık bakanlığına başvurarak kalbimi başka birine vermeleri konusunda hastanenin birine gittim kavga ettim güvenlik görevlileriyle gözümü açtığımda karakolda uyandım akşamına salıverdiler. Sonra deniz kenarına gidip orada ağladım etrafımdan geçen insanlar dönüp bana baktılar neyin var diye gelip biri dahi sormadı içim acıdı. İnsanlığın öldüğünü resmen görebilmiştim. Yüksek bir tepeye çıktım sesim kısılıncaya kadar haykırdım, bağırdım yine kimse duymadı, İnsanlık ölmüştü kimse henüz bilmiyordu. Yetmedi en sonunda artık delirdim. Gerçekten bakın en sonunda delirmeyi uygun gördüm kendime. Tabi o da yetmezmiş gibi üstüne hastaneye yatmam gerektiği söylendi kimseyi dinlemedim. Suçlu olan bizler değiliz. Suçlu olan ruhumuzu kaybetmemiz. En sonunda hayalimi buldum ne istediğimi yani onu gerçekleştirmek adına son bir çare dedim son kez bu oyunda kalmak için savaşmam gerektiğini anladım. Sona gelmiş biri olarak gerçekten bu sonları yaşamak başlı başına bir bela sanırım tam bitti diyorsunuz başka bir hayal yada başka bir umut peşinize takılıyor bırakamıyorsunuz hayatınızı.
Gökyüzünden bahsetmek istiyorum sizlere biraz, o fotoğraftaki kişi ben değilim ama ben olmak çok isterdim. Gökyüzü sandığınız gibi mavi değil aslında kimine göre mavi, kimine göre başka renktir, bunu da çok geç sonra öğrendim. Her şeyi çok geç öğrenirim ben aslında mesela karşılıklı sevgi diye bir şey olmadığını, birini severken ve onu unutamazken o sevdiğiniz kişi başka birine aşık olduğunu sizlere söyleyebilir ansızın, siz kalkıp bir başkasını sevmezken o başkasını mutlaka sever, unutmak cezamı, yoksa ağır yaralar açan hastalık mı inanın tam olarak kestiremiyorum bende. Unutmak başlı başına başka bir ders niteliği taşıyor.
Umutlar, işte en güzel kısım bu sanırım. Umut etmek bu dünyada, yaşadığımız coğrafyada imkansız bir ders. O derse girmişsiniz verilen bütün soruları noktası, virgülüne kadar yazıyorsunuz ama gel gelelim ki hoca o dersten sizi geçirmiyor, umudunuzu kırmak adına elindeki bütün kozları kullanıyor siz pes etmiyorsunuz pes etmediğiniz gibi üstüne üstük savaş ilan ediyorsunuz ama yinede başarılı bir türlü olamıyorsunuz elinizde kalan son umut parçalarını da kırdıktan sonra artık umut edecek bir şeyiniz kalmıyor gerçekten en acınacak durum budur. Ben umutlarımı çok küçük yaşta kaybettim, o kadar çok kaybetmeye mahkum kalmışım ki umudumun olmadığını bir limanda anladım birini beklerken ve o biri gelmediği gün.
Neyse çok konuştum sanırım, buraları çok boş bıraktığım içinde olabilir yada bilmiyorum işte her neyse kendinize çok iyi bakın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder