''İntihar etmek hiç bir şeyi çözmez, ölmek kolay iştir. ölürsün sonra arkandan ağlarlar bir gün iki gün bilemedin üç gün sonra unutursun. Ölmek bu dünyada en zor iştir ağlamak asıl mesele işte budur. Ağladığın zaman gözlerinden akan yaşlar işte bunları hiç bir zaman unutamazsın.'' Böyle demişti dedem rahmetli mekanı cennet olsun. Çok severdim kendisini hayatımda tek akrabamdı. Tek sevdiğim insandı onuda kaybetmiştim kimsem kalmamıştı akrabam diyebileceğim. Sevdiğim insanları bir bir kaybetmiş olmam en büyük acı olmuştu. Kimsem yoktu sevdiğim insanlar ya ölmüştü ya terk etmişti o kadar çok sıkıldım ki bu duruma bir gece intihar etmeyi düşündüm gerçi çoğu kez bunu düşündüm ama her seferinde başarısız oldum. Ölmek gerçekten zor işti bunu bana söyleyen dedemin ne demek istediğini şimdi daha iyi anlıyorum yaşımın vermiş olduğu olgunluğu hayatın vermiş olduğu sıkıntıları her şeyi çok ama çok iyi anlıyorum. Aslında kim için yaşıyoruz neden yaşıyoruz niçin hiç birini bilmiyorum bunu epeydir düşünüyorum. Kim için neden için diyorum. Az önce okuduğum olaylar Gazzede olan savaş insanlık suçu sonra kendi kendime onların yerine koyuyorum kendimi acaba bu durumu ben yaşıyor olsaydım ne olurdu. Ben tanrı olsam insanların hepsini öldürürüm sırf çocuklar ölüyor diye tanrı artık insanları başı boş bırakalı o kadar çok uzun zaman olmuş ki bir kurtarıcının gelip kurtarmalarını bekliyorlar kimse gelmiyor bir isa bir kurtarıcı bir muhammed herkes herkesi bekliyor bu dertlerden sıkıntılardan kurtulmayı ama kimsenin geldiği yok. Dedim ya gazzede insanlık suçu işleniyor ama hiç bir arap ülkesinin umurunda değil. Yine bir kitap da okumuştum araplar paraya o kadar çok düşkün insanlardır ki parayı verdiklerinde kendi ülkelerini dahi satarlar. Doğru bir söz aslında bir müslümanın ölmesi, bir yahudinin ölmesi, bir hristiyanın ölmesi dini, dili, ırkı, cinsiyeti fark etmez bu dünyada yaşıyorsa eğer hiç bir şeyi fark etmez. Neden bu savaş peki kimin için ne için savaşıyoruz. Sadece biraz daha para, toprak yıllardır süren durum bu.
Neyse bu gece biraz yazmak istedim. sanırım eylül ayı geliyor o yüzden bu durum ben kendimi bildim bileli baharı hiç sevmedim sevmemeye de devam edeceğim. O bahar benim hayatımı çok çaldı çoğu kez ağzımı burnum kırıp sokaklara attılar her seferinde bir parçamı söktü. ama her seferinde yaşamaya daha çok alıştım şu sıralar o durum da gitti. Artık yaşamak dahi içimden gelmiyor. Tuttuğum dilekler, inandığım hayaller, inandığım masalların hepsini yaktım zaten benim adım ibrahim beni ateşe atmışlardı zamanında şimdide öyle yine ateşe atıyorlar. Yusuf gibi olmak isterdim çıkartıp çıkartıp kuyulara atmalarını çok isterdim ama onlar beni ateşe attılar. Canımı çok yaktılar. olsun dedim her şeye o kadar çok olsun dedim ki olmadı ama gökyüzünde kendime bir ev çizdim bir gün orada yaşamaya başlayacağım güzel bir ev olacak o her neyse
Neyse bu gece uzun uzun yazmak isterdim ama olmadı bir senaryo işi vardı onuda çöpe attım olmasını istemiyorum olsa ne olacak ki çok mu ünlü olacağım yada çok mu ileriye gideceğim, sonra bir kitap işi vardı onuda yaktım söz vermiştim bi abime ama olmadı yazmayı bıraktım bundan sonra ayda bir kez girer yazarım olur biter kitabın olmasını çok isterdim ama olmadı yazmak kolay işti benim için ama olmadı. Sevdiğim insanlar, sevdiğim kadınlar, sevdiğim, sevdiğim her şey işte bende kendimi terk ediyorum artık... Kendinize iyi bakın.
bölüm sonu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder