Şizofrenin Sonu

 

 Hayatın nerede başladığı ve nerede son bulduğu konusuyla alakalı çok kavgalarım oldu benim, Hayatı sorgulamayı çünkü ben çok küçük yaşta başlamıştım ve hayatın aslında hiç bir boka yaramayan bir çöplük evi olduğunu anladığımda oturup soluklanmak istediğimde nefesim kesilmişti, işte o zaman bir bira içmiştim, alkolü bu yüzden sevdim, dostum olduğu için değil, beni ilk dinleyen ve terk etmeyen tek kişi olduğu için, bir de Josep vardı, en sadık dostum, beynimin içinde yer edinmiş Sevgili Josep kardeşim, şimdi burada olsa son maddeyle olan savaşında beni asla yalnız bırakmazdı belki de kim bilebilir ki... Ben Josep ve Mellery dünyanın en güzel insanlarıydık ama Josep bu hayatın daha fazla iğrençliklerine dayanamadığı için erken çıkmak zorunda kaldı yada çok çabuk pes etmek istedi bilmiyoruz, Hiç sorgulamadım bunu Josep bu dünyadan alacağı asla olmadı ama Kahrolası dünyanın Josepe vereceği şey çoktu, o da bunu asla kabul etmedi,, her neyse. Josep bu dünyadan çekip gittiğinde en çok sevdiği ceketini bile almadan gitti, şimdilerde o ceket oturmuş olduğu evinde odasının kapısının arkasında öylece kimsesiz kaldı ve o ceket asla ama asla eskimedi, aradan geçen onca zaman sonra bile sahibine sadık bir hayvan gibi bekledi onu odada.. Mellery Taksim'de bir barda sevgisizlikten intihar edersem kimse beni aramaya gelmesin dostum demişti bana, ve öylede yaptı, sözünde durdu, Taksimde bir barda eroinle son dansı oldu onun. Hayat hiç kimseye asla adil davranmıyor, aksine kötü çocuk olarak gösterilen bizler karşı kaldırımda insanların bizleri görmesini bekliyoruz.. 

 Konuşmak yada yazmak artık hiç bir boka yaramıyor benim içinde... 

Bölüm Sonu....