Çello hala çalıyor hani çocukken inandığımız masallar vardır. Polyanna, Pinokyo, Alice gibi inandığımız o çocuksu masallarımız bizim aslında en mutlu olduğumuz en güzel duyguları hayallerimizde yaşadığımız o masallar, işte onları da yaktılar, acımadılar o masalların kahramanlarına bizlere acımayan insanlar onlara da acımadılar her neyse işte, Şu sıralar yine bi kopma yine bi buhramlı bir dönem içerisindeyim henüz bazı şeylerin düzeldiği yok hep inanırdım mutlaka bazı şeylerin düzeleceğine dair sürekli beklerdim. Bir otobüsü bekler gibi bir yere gideceğime inanmıştım, bir durakta nasıl beklerse insan başka bir yere gitmek için bende öyle durdum bekledim. Aslında hiç bir zaman gelmedi beni almaya yada yolunu kestiler tanımadığım insanlar belkide tekerleklerini patlattılar kim bilir. Çok yoruldum o kadar çok yoruldum ki artık nefes almak bile zor geliyor bana bir yerde durup bir köşebaşında bileklerime atacağım son jilet izi beni kurtaracak buna inanıyorum kumar masasında annemi, babamı, sevdiğim insanları kaybetmek beni yordu sanırım. Bir insan başka bir insanı nasıl yorabilir dedikleri günlerde anladım bunu o kadar çok yorulmuşum ki artık başımı yastığa koyar koymaz uyuyorum. Neyse buhramlı dönemler dedim evet bu sıralar çok fazla yokluyor beni korkmuyorum artık, korkmuyorum çünkü bir boka sahip olamadığım için hiç bir şeyden korkmuyorum kaybedecek bir tek ruhum kaldı onuda tanrıya emanet ederek siktir olup giderim bu şehirden. Her seferinde yanıldığımı, her seferinde yanlış yola sürüklendiği sanırım bir tek ben anlıyorum bazı şeyleri hiç anlamak istemezdim aslında yaşlı bir insan olup kimsesizler evinde bakıma muhtaç biri olarak ölmeyi seçerdim arada bir bazı kağıtlara bir şeyler yazar öldükten sonra onu bulan hemşireler okuyarak hayat hikayemi ölümsüzleştirmeye çalışırlardı kim bilir.
Olmayan yada olan ne, ''ibrahim gönlümü put sanıp da kıran kim'' Asaf Halet Çelebi ''ibrahim'' şiirini ezberlemiş olmam kendime kattığım en büyük artıdır bence en büyük artı, Ne istediler benden bu kadar, neden kalbimi çok kırdılar, her seferinde Yusuf gibi çıkartıp çıkartıp kuyulara neden attılar bu kadar naif birisi olarak bu kadar kırılgan birisi olarak ne istemişlerdir ki benden oysa ki benim elimdeki en büyük koz sadece sevmekti. Kimi sevmeye kalksam mutlaka bana düşman oldular. Yada arkamda gezen iblis olmayı seçtiler. Her insan dört dörtlük değildir bende hiç bir zaman dört dörtlük olmadım ama arkamdan konuşup beni tanıdığını söyleyip de sadece kötü birisi olarak tanıdan insanlar onları da hiç bir zaman anlamadım ben durup dururken kimsenin canını yakmam yada kalp kırmam ki hayatımda en çok korktuğum tek şey ''kalp kırmaktır''. Mutlaka ama mutlaka bir şey yapmıştır ki o kişinin kalbini kırmışımdır yada inciltmişimdir çünkü hiç bir zaman kimseye zarar vermedim en çok zararı ben aldım. Aldığım alkol yada adlarını dahi bilmediğim maddeler, sadece biraz huzur aradım, çünkü tanrı bana huzur vermiyordu, tanıdığım insanlar çoktan terk etmişti bir kere beni onlarda huzur vermeyi bırakmışlardı huzur aradım sadece, biraz sevgi aradım durdum. Aşık olmayı belkide bu yüzden seçtim ama her seferinde ya aldatılarak yada aldanarak geçirdiğim için kadınlara da olan duygum bu yüzden yok oldu. Sevilemiyordum ben sevgiyi hak etmeyen bir orospu çocuğunun tekiydim.
Cem Karaca derki '' Ana, baba, bacı gardaş dar günümde el olur'' doğru söze kimse laf söyleyemez, Doğru o kadar doğrum var ki yanlışlarımı çıkartmaya kalksam bir köşebaşında yakalamalarından korkuyorum artık beni. Her neyse, çıkış yolu bulmak benim için günden güne daha da zorlaşır oldu.
Neyse, bu gece, sonraki başka gece olmayan bütün geceler için ne diyebiliriz ki!
Bölüm sonu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder