Merhabalar, Nasılsınız? Uzun bir zaman oldu yine, malum hastalık, onlar bunlar derken birde üstüne Babamı da kaybedince iyice boş bıraktım burayı. Sadece yazmak için gelmedim, aslında bu gece öylesine kaçıp gelmek istediğim için yada korktuğum için geldim diyebilirim, bilmiyorum belki de korktuğum için gelmişimdir bu sefer, her neyse işte. Ciddi anlamda 2021 yılı benim için hiç ama hiç iyi başlamadı darbe üstüne darbe, daha fazla, yeter dediğim ne varsa onunda acısını verdi çok şükür, Artık isyan falan değil asla isyan etmiyorum ama yukarıdaki ödül sisteminin bu kadar keder ve sancısı büyük acılar göndermesi bence işin bokunun çıkarmasına neden oluyor. Her neyse bu gece buraya gelmemdeki niyetim aslında artık bitti dememin nedenidir belki de, çünkü ciddi anlamda artık daha fazla acı çekmek istemediğimin bir isyanıdır bu bütün evrene ve ciddi anlamda benim daha fazla gücümün kalmadığını bilmesini istiyorum. Gerçekten benim daha fazla gücüm kalmadı bir adım daha atacak, bir adım daha gidecek sabrım da kalmadı, benim ciddi anlamda pilim bitti. Daha ne kadar bu acıyla, kederle, hayat mücadelesiyle devam edebilirim bilmiyorum çünkü daha fazla edecek sabrım da kalmadı, artık belli bir eylemlerden sonra, bakın acı demiyorum.... acı artık bende yara bırakıyor ve ben kendi yaralarımı kazıyorum, sırf başkaları kazımasın diye, sabır diyorum, çünkü benim daha fazla sabrım kalmadı, çünkü başka acı var mı onu da bilmiyorum... Sabrın sonu hep selamettir derler ama bu sabır nereye kadar gider bende merak ediyorum. Bilmek ve bilmenin bir sonraki eylem planları içerisinde kayboldukça kendi hayatımın nasıl bir riske dönüştüğünü ve nasıl bir hayatın içerisinde acımasızca kaldığını öğreniyor insan. İnsanoğlu çünkü nankör bir varlık olduğunu babamı kaybettiğimde bir kez daha anladım. Kardeşim, arkadaşım, canım diyen insanların en acı gününde senin yanında olmadıklarında anlıyor insan, İnsan insanın en büyük düşmanıdır sözünün ne kadar da doğru olduğunu yüzüme tokat gibi çarptıklarında öğrendim bunu bir kez daha.
Hayatın çıkmaz sokaklarında yürürken girdiğim o kuytu sokakta kendi ruhumu kumar masasında satarken nasıl öğrendiysem, nasıl acı bir şekilde öğrettilerse bu pis bok çukurun aslında hiçbir boka yaramadığını aslında gidebilecek bir evin olmadığını, kendi ruhunun nasıl tecavüze uğradığını ve bileklerine atılan dikişlerden öğrenemediysen yada bir evin 6. katından kendini atmak istediğinde nasıl o boşluğa bırakamadıysan işte öyle bir şey, yani bok gibi bir şey. Hayat çok zor ama gerçekten çok zor.
Benim söyleyeceklerim bu gece o kadar çoktu ki yazıya dökmek istesem dökemeyeceğimi biliyorum sadece gelmek istedim buraya, uzun zaman sonra ilk defa gelmek istedim hepsi bu kadar.
Hoşça Kalın....
