Bu resim aslında umutsuzluğun resmi, 1 haftadır deliler gibi gece yarısı oynadığım oyunun son bölümünden aldığım bir resim. Deliler gibi ağladığım, sinir kat sayımın tavan yaptığı, yeri geldiği yerlerde umutsuzluğa kapıldığım bir oyundu benim için The Last of us part II. Evet oyunu bugün bitirdim ve oyunun sonunda ciddi anlamda çok hüzünlendim. Tam anlamıyla bir oyun değildi benim için The Last of us, bir baba kızın hikayesiydi benim için ve hep öyle kalacak. Karakterleri ve oyunun oynanış şeklini anlatmayacağım burada. Resimde ufak bir noktada yürüyen kadın ve gitarı duruyor bu sahneye ciddi ciddi oturup ağladım ben ve gerçekten çok üzüldüm.
Buraya bu gece neden geldim diyecek olursam biraz dertleşmeye geldim sanırım, yada yalnız kaldığım için sığınıyorum buraya en çaresiz kaldığım anlarda hep burada buluyorum kendimi küçük bir odada kimsesiz kalan biriyim ben aslında ve yalnız başıma göçüp gideceğim. Bu kadar etkilenmiş olmam bu oyundan sanırım yaşadıklarımdan kaynaklı ve onların tetiklemesiyle hüzün boşluğuna bu yüzden düştüm ama iyi oldu, eski beni bulduğum için, kaybediyor sandığım için iyi oldu. Yıllar önce kaybolduğum sokaklarda kendi ruhumun yaralarını dikmeye başladığımda hayatı öğrenmiştim ben ve o günden sonra ruhumda açılmayan yaram kalmamıştı daha ne kadar yaralanırım diye düşünürken daha fazla yara almıştım. İnsan büyüdükçe hayatı öğrenirmiş ya ben aslında bu hayattan çok fazla şey istemiyordum sadece biraz sevgi hepsi o kadar.
Evet bugün ciddi ciddi oturup oyunun sonunda hüngür hüngür ağladım karakterlere ağladım, kaybettiklerine ağladım, kendi içlerinde verdikleri savaşlara ağladım tam anlamıyla bir oyun değildi bu ama insanın ruhunu nasıl sikebiliriz dedikleri bir psikolojik savaştı. Hepimiz kendi içimizde verdiğimiz savaşlarda kaybediyoruz, kimimiz değer verdiğimiz sevdiklerimizi, kimimiz uğruna inandığımız bir eşyayı, ben hangi savaşa girmeye kalksam beni ilk bırakan ruhum oluyor sonra bedenim ve biliyorum ki ilk onlar terk ediyor beni geri gelmemek üzere.
Benim yapabileceğim yada elimde olan pek bir şeyim kalmadı açıkçası sadece bekliyorum ve sadece beklemek istiyorum çünkü yorulduğumu çok iyi biliyorum artık.
Ve sonsuz teşekkürü hak eden oyun The Last of us part II sayende dövme işini öne çekmeye karar verdim.
Bölüm Sonu olarak...
